anjaelektra.fotkoblog.pl

Dziesiąty grudnia dwutysięcznego trzynastego roku. Godzina dziewiętnasta piędziesiąt osiem. Właśnie wtedy mój cały, poukładany świat runął jak domek z kart. Własnie wtedy odkryłam, że mój Książe, mój idealny chłopak tak naprawdę okłamywał mnie przez ponad rok naszego związku, czyli przez niemal jego połowę. Pamiętam każdy jebany szczegół. Zwłaszcza, jak zrobiło mi się słabo, odkrywszy prawdę. Jak płakałam całą noc. Jak nie mogłam się na niczym skupić. Jak czułam do siebie obrzydzenie, że dałam się tak nabrać. Jak czułam obrzydzenie do Księcia, że mnie tyle czasu oszukiwał w tak ważnej kwesti. Nie polecam tego uczucia, naprawdę. Najgorsze było to, że na następny dzień miałam nagranie. I nie potrafiłam się nim cieszyć. Bardzo przeżyłam to odkrycie. I tak naprawdę.. Wolałabym nie wiedzieć. Nieważne. Teraz tego i tak nie da się cofnąć i nie ma co się nad tym rozwodzić i gdybać, co by było. 

Od tamtych wydarzeń mija właśnie rok. Czy to ważne? Tak, bo to co się stało dziesiątego grudnia to był tak naprawdę początek końca mojego związku z Adrianem. I może jeszcze próbowaliśmy coś ratować. Ale ja już nie ufałam Księciu, a Książe nie kochał mnie. Tak naprawdę, to co się wtedy stało przesądziło o tym, że mnie i Księcia nie ma już w jednym zdaniu. Że nasze drogi się rozeszły. Tak, próbowałam o to jeszcze walczyć. Szkoda mi było tych wszystkich spędzonych lat. 

Dzisiaj, z perspektywy czasu na to trochę inaczej patrzę. Jasne. Zdarza mi się zatęskić za tym co było. Przecież przeżyłam z Księciem tyle czasu.. Ale dzisiaj to tylko chwilowy sentyment. Tak myślę, kiedy wiem, że jestem silna, że nie potrzebuje już Księcia. Kiedy mam doła, ciągle wydaje mi się, że go kocham. Ale tak już nie jest. Nauczyłam się żyć bez księcia. Nauczyłam się cieszyć moją muzyką. Nauczyłam się cieszyć tym, że mam przyjaciół. 

Cały czas leczę się z uzależnienia od Księcia. Ten dobry, silny czas, to czas kiedy radzę sobie z nałogiem, czas tęsknoty - załamania. Ale jestem na coraz lepszej drodze, żeby nauczyć się żyć od nowa. Bez Księcia. 

Książe zawsze będzie gdzieś w moim sercu, tak samo, jak chłopak, z którym pierwszy raz się całowałam - zawsze zostanie sentyment. Jednak, mam nadzieję, że to będzie już tylko sentyment. Chyba powoli tak już jest. Aczkolwiek.. Tak, dalej jestem uzależniona, mimo, że nie poddaje się nałogowi w tym momencie. Nie mam z Księciem wgl prawie kontaktu. Poza tym, Książe ma nową Księżniczkę. Tak, Księżniczkę. Książeczką będę zawsze tylko ja. I chociaż Książe zapewniał mnie, że zawsze będę jego Małą Anią.. Nie. Nie jestem już jego Małą Anią. Nie będę. Nie jego. 

Tak naprawdę, nie denerwuje mnie już sam fakt, że nasz związek uległ rozpadowi, ale fakt, że kiedy wszystko mieliśmy utrudnione - kontakt poprzez dużą różnicę zamieszkania, moją niepełnoletność i kilka innych rzeczy - byliśmy razem. Teraz, kiedy moglibyśmy w końcu zacząć normalnie żyć ze sobą, nie jesteśmy już razem. Paradoksalnie. I nie, wcale nie liczę, że jednak do siebie wrócimy. Nie wrócimy. Książe już nie należy do mnie, a ja już nie należę do Księcia. Mimo, że oboje zaklinaliśmy się, że kurwa mać, będziemy się kochać wiecznie. Ale cóż. Książe już wcześniej niejednokrotnie skłamał. 

Czas pokaże, czy wspomnienie Księcia umożliwi mi ponowne zakochanie się. I zbudowanie konktetnego związku. Jest ktoś w moim życiu, kto może mi pozwoli na całkowite oderwanie się od przeszłości. I chciałabym, żeby ta osoba była kimś ważnym. I żebym ja dla tej osoby była kimś ważnym. 

Gdy kiedyś odejdziesz, nas już nie będzie, siebie nie znajdziesz też.