anjaelektra.fotkoblog.pl

Co się z nami dzieje, kiedy odchodzi osoba, która była dla nas wszystkim? Kiedy ta osoba jest blisko, a myślimy o tym, że moglibyśmy ją stracić, mamy wrażenie, że nie potrafilibyśmy żyć po odejściu. Jednak.. Potrafimy. Robimy te same czynności, które robiliśmy przed poznaniem tej osoby. Chodzimy do szkoły, na zakupy, spotykamy się z innymi ludźmy. Jednak.. Dlaczego tak trudno jest nam wrócić do normalności, szczerze się uśmiechnąć? Dlaczego tej osoby nam tak strasznie brakuje, dlaczego co noc płaczemy, wspominając, jak wyglądało życie z tą osobą, jak wyglądał każdy dzień? 

My, ludzie, mamy skłonność do przywiązywania się do innych. A kiedy tej osoby nagle zabraknie, czujemy totalną pustkę. Można powiedzieć, że egzystujemy, zamiast że żyjemy. Brakuje nam jej w najdrobniejszych momentach codziennych czynności czy nawyków. W momencie, kiedy telefon milczy, mimo, że przecież jeszcze jakiś czas temu wiadomości i odpowiedzi na nie chodziły jak oszalałe, dostajemy szału. Nie mamy pojęcia czym się zająć, jesteśmy podenerwowani, nie potrafimy się na niczmy skupić. 

Mówią, że czas leczy rany.. Ale czy na pewno? Są rzeczy, o których się nigdy nie zapomni. Są osoby, które się będzie zawsze kochać, nieważne, czy od ich straty upłynął miesiąc, czy 50 lat. Są wspomnienia, które na zawsze odbijają ślad w naszej pamięci. A najśmieszniejsze jest to, że chociaż te wspomnienia wywołują nasze łzy, podświadomie nie chcemy ich usunąć z pamięci. Bo przypominają nam o tym, jacy byliśmy kiedyś szczęśliwi.. Albo i nieszczęśliwi, jednak kochaliśmy do bólu. 

Mam kilka takich wspomnień. Całe 3 lata życia. Bardzo piękne, a zarówno bardzo bolense 3 lata. 3 lata, dzięki którym stałam się zupełnie inną osobą. Dzięki którym nauczyłam się kochać, i dzięki którym poznałam, co to znaczy być kochaną. 3 lata, dzięki którym zrozumiałam, co to znaczy cierpieć przez 2 osobę, jednak kochać ją tak mocno, że odejście od niej nawet nie wchodziło w grę.  3 lata, które skończyły się bezpowrotnie. Chociaż, wiele bym dała, żeby ten czas powrócił. Nigdy nie zapomne tych 36 miesięcy. Nigdy nie zapomnę osoby, która była dla mnie całym światem. Podejrzewam, że nigdy nie przestanę także tej osoby kochać. Mam wrażenie, że w każdym przyszłym chłopaku, będę się doszukiwać tego jednego, idealnego, którego już miałam. Którego kochałam bardziej, niż cokolwiek innego na świecie. Którego dalej kocham, i którego kochać nie przestanę. Nie ma dnia, żebym o nim nie myślała. I wiem, że to nie minie. Te 3 lata zbyt głęboko zakorzeniły się w moim sercu, psychice. 

Nowej nie znajdę, inną Cię pokochałem.